Recensie Madame Web ★★

Een wat fletse, ja zelfs bij momenten melige superheldinnenfilm is Madame Web die S.J. Clarkson regisseerde. Eigenlijk voelt deze feministische film – een van de weinige pluspunten is de heerlijke soundtrack – als een lange voorstelling aan van een nieuw personage: Cassie Webb/Madame Web (Dakota Johnson) en de drie tienermeisjes die haar zullen helpen: Julia Carpenter/Spider-Woman (Sydney Sweeney), Mattie Franklin/Spider-Woman (Celeste O‘Connor) en Anya Corazon/Araña (Isabela Merced).

In Madame Web zien we hoe de vrouw ontdekt dat ze kort voor een gebeurtenis plaatsvindt een visioen krijgt zodat ze uiteindelijk wat er in realiteit zal gebeuren, kan veranderen. En net dat maakt van haar als helderziende een taaie klant voor haar tegenstrever die haar moeder (Kerry Bishé) vermoord heeft in Peru toen ze een spin vond die je bijzonder krachtig kan maken.

Wanneer Cassie de metro neemt, krijgt ze visioenen dat er iets gewelddadigs gaat gebeuren in haar metrostel. Ze brengt drie tienermeisjes in veiligheid. Vermits enkel zij een kwaadaardige spinnenmens ondersteboven zagen gaan in de metro en dus de realiteit onder ogen te zien kregen, weten ze dat ze een tijdje onder de radar moeten zien te blijven. De slechterik van dienst blijkt Ezekiel Sims (Tahar Rahim) te zijn. Samen met Cassies moeder trok ie op onderzoek naar spinnen in Peru. Zij deed dat om nobele redenen, in functie van de wetenschap, omdat de beestjes de gezondheid van wie ze bijt kan verbeteren en niet alleen dat, ook krachtiger maken. Hij had andere, persoonlijke plannen.

Sims is namelijk gewoon uit op macht en van zodra Cassies moeder die op dat moment hoogzwanger was de spin had gevonden, schoot ie iedereen neer op de expeditie, ook de vrouw. De geheime stam van spinnenmensen probeerden haar tevergeefs te redden, maar slaagden er wel in om de baby te laten geboren worden. Constance, want zo heet Cassies moeder, stierf.

Sindsdien krijgt Sims steeds terwijl ie slaapt dezelfde visioenen van drie spinachtige vrouwen (Spider-Women) die hem zullen doden. Hij wil dat koste wat het kost vermijden, vermoordt iemand van de inlichtingendiensten om zo toegang te krijgen tot de communicatie van politie- en hulpdiensten alsook alle camera’s die geïnstalleerd zijn op de openbare weg. Hij heeft daarbij slechts 1 doel: deze vrouwen traceren en uit te schakelen. Maar het is maar de vraag of Big Brother daar ook in zal slagen.

Sims is dus een toxische man die een zwart pak draagt zoals Spider-Man wanneer ie op jacht is. Niet voor niets steekt Toxic van Britney Spears dan ook in de soundtrack. Aan de vrouwen om daar komaf mee te maken dus. Op papier lijkt dat allemaal best boeiend, in de uitwerking is Madame Web echter te fragmentarisch/flitsend in de helderziende scènes en leest de prent finaal als een langgerekte expositie van een film die nog moet komen. We onthouden dus vooral de songs in deze film die mee onze jeugd kleurden. ‘I Think We‘re Alone Now’ van Tiffany, ‘Bitch’ van Meredith Brooks, ‘Scandalous’ van Mis-Teeq en ‘Dreams’ van The Cranberries passeren onder andere.

< Bert Hertogs >